Strach przed działaniem – a więc czy warto się bać?

2/08/2020

Strach przed działaniem – a więc czy warto się bać?

Wiele nas dzieli ale też wiele łączy. Z jednej strony, każdy z nas jest inny i nie ma na świecie dwóch takich samych osób, z drugiej natomiast jesteśmy do siebie bardzo podobni. Wszyscy mamy ciało, duszę, emocje; odczuwamy, marzymy; kochamy siebie i innych...

Istnieje też pewna cecha, która wszystkich łączy, a jest nią – strach. Nikomu z nas zjawisko to nie jest obce, każdy bowiem czegoś się boi. Często myślimy „Żeby tylko nie spotkało mnie coś złego, żeby nie cierpieć”. Pragniemy natomiast żyć radośnie i nie doświadczać żadnych trudności. Dlatego  „dla bezpieczeństwa” w wielu sytuacjach wolimy nie robić nic, albo nie za wiele, aby nadal móc funkcjonować w swojej strefie komfortu – może czasem znienawidzonej – ale naszej, znanej. 

Dosięga nas strach przed działaniem, który potrafi zabić każdą chęć podjęcia ryzyka. Jednak czy faktycznie warto się bać?

Czytałam kiedyś książkę Błękitny Zamek Lucy Maud Montgomery – autorki bardziej znanej z historii Ani z Zielonego Wzgórza. Akcja powieści toczy się w przedwojennej amerykańskiej miejscowości i jest to historia „starej” panny, która bezwarunkowo podporządkowuje się panującym zasadom społecznym. Nigdy nie sprzeciwia się zdaniu rodziny i nieustannie kieruje się tym co wypada, a co nie. Któregoś dnia pod wpływem informacji o śmiertelnej chorobie zmienia całe swoje życie. Wtedy właśnie pierwszy raz mówi otwarcie „nie”, podejmuje ryzyko i postanawia podążać za swoimi marzeniami.

Pomimo że jest to książka z mocno zarysowanym wątkiem romantycznym, (a więc zakrawa o typ książek jakich nie lubię) to w zupełności nie była dla mnie banalna. Powieść jest przede wszystkim o odwadze, strachu i o tym, że wszystko można zmienić, pomimo krytyki i odrzucenia przez społeczeństwo. 

Niestety tak często, a nawet zbyt często, przejmujemy się opinią innych. Sama przez długi czas w ten właśnie sposób podchodziłam do życia i np. nie robiłam czegoś bo nie chciałam się ośmieszyć i skompromitować.

Nie mogę powiedzieć, że obecnie zupełnie nie przejmuję się tym co inni o mnie powiedzą, bo byłoby to kłamstwo, jednak staram się ;)

Myślę natomiast, że krytyka innych zawsze w jakimś stopniu będzie dla nas bolesna. My ludzie niestety jesteśmy egoistami (ja również) i za bardzo kochamy samych siebie, żeby mogło nas to w zupełności nie obchodzić. Oczywiście umiejętność wyciągania wniosków z krytycznego spojrzenia drugiej osoby i dawanych rad, jest jak najbardziej cenną umiejętnością. Ważne jest jednak to, aby zdanie typu „Co inni o mnie powiedzą” nie paraliżowało całego naszego życia i nie wpływało na podejmowanie każdej decyzji.

Nie dajmy się zdominować strachowi i to my przejmijmy nad nim kontrolę.

Często nasze wybory nie są konsekwencją decyzji ale strachu. Rezygnujemy ze zrobienia czegoś nie z przekonania, że tak będzie dobrze ale dlatego, że się boimy. Mówimy potem „Tak będzie lepiej” i szukamy argumentów na poparcie naszej tezy, bo „Pewnie i tak by nic z tego nie wyszło”. Jednak tak naprawdę o naszej przyszłości zadecydował strach.

„Odwaga to panowanie nad strachem, a nie brak strachu” - Mark Twain

Łączymy odwagę z bohaterstwem, wielkimi osiągnięciami, podziwiamy innych za to, że niczego się nie boją i zazdrościmy im. Zapominamy jednak o tym, że lęk jest naturalnym procesem w naszym życiu, czymś czego wszyscy doświadczamy. Stanowi on swego rodzaju barierę ochronną i reakcję na niebezpieczeństwo – pod tym względem jest więc koniczny do życia.

Wszyscy się czegoś boimy i nie musimy się tego wstydzić. Istnieje jednak strach, który możemy „oswoić” i nauczyć się z nim żyć, a to już zależy od nas. Każdego dnia musimy stanąć „twarzą w twarz” ze strachem i stoczyć kolejną walkę, może tym razem zwycięską. Oczywiście nie musi to być od razu „wyjście na Mount Everest”. Nie oceniajmy naszych sukcesów miarą sukcesów innych. Patrzmy na siebie, na swoje życie i na to co dla Ciebie w tym momencie jest przedmiotem strachu?  Może wykonać jakiś ważny telefon, wizyta u lekarza albo pójść pierwszy raz w obce miejsce.

Odwaga jest robieniem czegoś pomimo strachu.

Krok po kroku. Powoli. Każda mała rzecz jest Twoim dużym sukcesem. Pewnie to wszystko brzmi jak okropne banały. Jednak tak naprawdę jest, bo kiedy wykonasz ten pierwszy krok, kolejne nie będą już tak trudne. Poczujesz bowiem, że możesz, dasz radę, że Ty człowiek wiecznie w tyle, wycofany ze strachu przed krytyką i porażką, jest w stanie stawić czoła własnym lękom. Na pewno doda Ci to siły, radości i swego rodzaju „lekkości” działania.

Wiem że dasz radę i pamiętaj, że w dużej mierze to Ty piszesz scenariusz swojego następnego dnia i dalszego życia. Wstań i idź z uśmiechem, nie oglądając się wstecz i nie przejmując tym co inni o Tobie myślą.

Niestety nie wszystko się uda, wiele porażek przed Tobą i różnych ciężkich chwil. Warto jednak podjąć tę walkę, bo dzięki odwadze i ryzyku może za parę lat oszczędzisz sobie wewnętrznego żalu i myśli w stylu „A może warto było spróbować”.